0
یکی از نیازهای چاپی مهم مقواهای جعبه ای، مقاومت چسبندگی داخلی آن یا همان مقاومت به کشش در جهت Z (کشش عمود بر سطح کاغذ) است که در حقیقت بیان کننده میزان استحکام اتصال لایه های داخلی مقوا نسبت به همدیگر است. در مورد مقواهای مختلف و کاربردهای متفاوت، این مقاومت باید حد معینی داشته باشد. در فرآیند چاپ افست که اکثر مقواهای جعبه ای با آن چاپ می شوند، به ویژه در موارد زیر که در حین چاپ اتفاق می افتد، امکان تفکیک لایه ها و یا ضعیف شدن اتصال داخلی آنها و ایجاد مشکلات بعدی در مراحل بسته بندی و محیط مصرف وجود دارد:
- کار با مرکب های با ویسکوزیته بالا و چسبندگی زیاد یا در دماهای پایین
- فشار بیش از اندازه بین لاستیک و سیلندر، کثیف بودن لاستیک و نرمی و چسبندگی بیش از حد آن
- قطر کم نورد لاستیک و زاویه رهاسازی زیاد (که نیروی بیشتری را به سطح مقوا اعمال می کند)
- سرعت بالای ماشین چاپ
- چسبنالی زیاد از حد پوشش سطحی کاغذ
- ضعیف شدن اتصال لایه ها در اثر فشار و تبخیر رسوبت ناشی از حرارت خشک کن های ماشین
- تغذیه کم مرکب با آب و کمبود بیش از حد آن روی زینک و لاستیک که افزایش چسبندگی را به دنیال دارد
بنابراین می بینیم که در صورت ضعف در اتصال داخلی، امکان لا به لا شدن مقوا در فرآیند چاپ وحود دارد. چسبندگی لایه های داخلی مقوا طی مراحل بعدی تبدیل و بسته بندی و یا در محیط مصرف، نیز دردسر آفرین است. از طرفی قبلا در بحث مربوط به تاخوری مطرح شد که چسبندگی بیش از حد لایه های میانی، باعث پاره شدن مقوا در حین فرآیند تاکنی می شود. حال برای اندازه یری اتصال لایه ها، می توانیم در استاندارد TAPPI از آزمون شماره T451 جهت اندازه گیری مقاومت اتصال لایه ها استفاده کنیم. در برخی منابع هم از این ویژگی تحت عنوان مقاومت اتصال اسکات که نام دستگاه اندازه گیری آن است، نام برده می شود. اساس انجام آزمون، قرارگیری لایه مقوا بین دو صفحه فلزی چسب خورده است. آنگاه با ضربه زدن و باز شدن ناگهانی صفحات فلزی، نیروی لازم جهت لایه لایه کردن مقوا اندازه گیری می شود.
