اولین روش معمول و مرسوم تولید خمیر چوب که خمیر مکانیکی بود، روش گراندوود سمگی (خمیر سازی به روش چوب آسیاب شده) و یا به اختصار SGW  نامیده می شود. در این روش هیچ کار اضافی برای نرم کردن و خمیری کردن لیگنین یعنی همان مواد شیمیایی که الیاف را به هم متصل نگه می دارند، وجود نداشت. به این علت ک چرخش آسیاب خودش به تنهایی گرمایی برای نرم کردن لیگنین لازم است را به وجود می آورد. گراندوود یا خمیر مکانیکی به وسیله فشار چوب یا گرده بینه بر سنگ آسیاب استوانه ای در حال چرخش و سایش توسط آن در فشار اتمسفر تهیه می شود. نازل های آب پاش، الیاف چسبیده به سنگ آسیاب را جدا می کنند و در مخزن زیر آن می ریزند و ضمنا سنگ را هم خنک می کنند و بدین وسیله از تخریب چوب به وسیله گرما و اصطلاک محافظت می کنند. در این روش چوب به قطعات در شکل ها و اندازه های مختلف خمیر می شود. ترکیبات شیمیایی خمیر حاصله هم مانند چوب اولیه ای است که از آن تهیه شده است. زیرا این روش بدون دخالت و استفاده از مواد شیمیایی انجام می شود. مزایای خمیرسازی مکانیکی به روش SGW، هزینه کم (مصرف انرژی کم و تجهیزات و تأسیسات ارزان قیمت) و بازده زیاد است. در این روش از 45 گیلگرم چوب، 41 تا 43 کیلوگرم خمیر مکانیکی به دست می آید. این خمیر حجم ویژه (بالک) و ماتی زیاد دارد که تراکم پذیری، سرعت چاپ پذیری و جذب مرکب بالا در کاغذ نهایی از نتایج آن است. نوع اصلاح شده این فرآیند PGW نامیده می شود که این نوع آسیاب به وسیله آسیاب چوب تحت فشار افزایش یافته، انجام می شود.

معایب خمیر SGW، عبارتند از: مقاومت های مکانیکی کم کاغذ حاصله به دلیل خرد شدن و کوتاه شدن الیاف، کوتاه شدن و آسیب دیدن الیاف، روشنی و سفیدی کم (به دلیل گرمای تولید شده ناشی از اصطکاک در فرآیند آسیاب و سوختن خمیر و همچنین عدم حذف کامل لیگنین و رنگبری ناقص)، دوام و ماندگاری محدود و زرد شدن سریع کاغذ با گذشت زمان (به دلیل حضور لیگنین در بافت خمیر و کاغذ نهایی) می باشد. کاغذ روزنامه که حدود 75% یا بیشار از خمیر مکانیکی ساخته می شود، مثال خوبی است از کاغذی که به سرعت در حضور نور زرد می وشد. دلیل این امر این است که در تولید کاغذ روزنامه خمیر مکانیکی، خمیر را موقتا بی رنگ می کنند و رنگبری و حذف لیگنین به طور کامل انجام نمی شود و در نتیجه کاغذ به محض قرار گرفتن در معرض اشعه UV زرد می شود. بنابراین کاغذهای به دست آمده از خمیرهای مکانیی (خصوصا گراندوود) قابلیت آرشیو یا بایگانی خوبی نداشته و عمر کوتاهی دارند.

همان طور که بیان شد، یکی از معایت این روش، کمبود مقاومت ها در کاغذ نهایی به دلیل وجود الیاف خرد شده و کوتاه است. زیرا طوب الیاف خمیر تأثیر بسیار مهمی در مقاومت های کششی و مقاومت به ترکیدن در کاغذ نهایی دارد. هر چه الیاف خمیر، طول بلندتری داشته باشند، مقاومت به کشش و ترکیدن در کاغذ نهایی بالاتر است و در نتیجه کاغذ بیشتر می تواند تنش های وارده در طی مراحل مختلف چاپ و بسته بندی و یا در محیط مصرف نهایی را تحمل کند.

عیب دیگر خمیر مکانیکی، توده الیاف یا تراشه های فیبری جدا نشده از هم است که در طی آسیاب به صورت تکه تکه از چوب جدا شده اند.

خمیر مکانیکی حدود 23% یا بیشتر، خمیرهای استفاده شده در دنیا را تشکیل می دهد و به شکل گسترده ای برای تولید کاغذ روزنامه، کاغذ مجلات، نشریات و کاغذ چاپ مکانیکی اندود نشده، کاغذ مکانیمی اندود شده مجلات، کاغذ دفترچه راهنمای تلفن، کاتالوگ و کاغذهای خانگی مانند دستمال، حوله و کاغذهای بهداشتی استفاده می شود.

نوآوری هایی در صنعت خمیرسازی این امکان را به وجود آورده تا برخی ویژگی های ناخوشایند این خمیرها غلبه شود. یکی از نوآوری ها، روش خمیرسازی مکانیکی پالایشی یا RMP نامیده می شود که به وسیله عبور چیپس ها در پالایشگر (ریفاینر) دسیکی به جای سنگ آسیاب و یا فشار اتمسفر، خمیر تولید می شود. در این روش، خرده چوب های معلق در آب، بین دو سطح دیسک در حال چرخش قرار می گیرند. این دو دیسک دندانه دار با سرعت بالا و در خلاف جهت هم می چرخند. البته در بعضی مدل های پالایشگرها یک دیسک ثابت و یکی در حال چرخش است. این قرارگیری خرده چوب ها بین دو سطح دیسک های دوار دندانه دار، باعث می شود، هنگامی که چیپس ها در تماس با صفحات در حال چرخش پالایشگر یا در تماس با یکدیگر می باشند، تحت تاثیر ضربه، برخورد و مالش مکانیکی شدید قرار بگیرند. نیروی اصطکاک بالا، باعث گرم شدن خرده چوب ها و نرم شدند لیگنین می شود. همان طور که می دانیم لیگنین باعث چسبیدن الیاف به یکدیگر می شود. بنابراین نرم شدن لیگنین موجب می شود تا الیاف با میزان خسارت کمتری از هم جدا شوند. در نتیجه خمیر مکانیکی پالایشی، دارای توده الیاف به هم چسبیده کمتر است و الیاف آن نسبت به خمیر روش آسیاب شده SGW بیشتر از هم جدا شده اند. البته در اینجا هم خمیر حاصله حاوی مقداری الیاف به هم چسبیده می باشد. به این الیاف به هم چسبیده، وازده خمیر یا تراشه می گویند.