به صورت پایه دو نوع سیستم پالایش خمیر وجود دارد. یکی سیستم ناپیوسته قدیمی که ترکیبی از خمیرکوب و پالایشگر مخروطی است، دیگری سیستم پیوسته جدید، که در کارخانجات با ظرفیت بالا استفاده می شود و از پالایشگرهای دیسکی بلافاصله بعد از پالایشگر مخروطی استفاده می کند. آماده سازی خمیر پیوسته به دلیل ایجاد امکان استفاده از مواد افزودتی کاغذسازی نیازمند کنترل لحظه به لحظه فرآیند پالایش است.

انواع مختلف خمیر به صورت گزینشی پالایش می شوند تا ویژگی های منحصر به فردی را برای کاغذسازی و اتصال به نسبت قابل قبول و مطلوب در کاربرد نهایی مورد نظر پیدا کنند. به علاوه الیاف پالایش شده به صورت پیوسته و اتوماتیک با مواد غیر فیبری متصل می شوند. مانند انجام آهارزنی داخلی و استفاده از رنگدانه ها، رنگ ها و پرکننده ها به نسبت مناسب برای کاغذسازی.

پالایشگر میزات تماس بین الیافی لازم را برای ساخت کاغذ افزایش می دهد و عمیقا بر ویژگی های الیاف کاغذ تاثیر می گذارد. حتی در گذشته، کاغذسازها اعتقاد داشتند که کاغذ در خمیرکوب ساخته می شود نه در ماشین کاغذ. به عبارتی، این تصویر هنوز هم به طور صحیحی برای تمام سیستم های پالایشی پابرجاست. زیرا عملا ویژگی کاغذ شدن را با انجام پالایش الیاف در خمیر به وجود می آوریم. برای مثال، کاغذهای خشک کن و کاغذهای ضد چربی، کاغذهایی هستند که ویژگی هایشان به طور مستقیم در تضاد باهم هستند و این ویژگی های متفاوت آنها در واقع از تفاوت در فرآیند پالایش آنها به دست می آید. به طور کلی، پالایش زیاد خواص مربوط به ماتی کاغذ نهایی، ترک خوری، مقاوت های کششی، مقاوت به ترکیدن و مقاومت کششی در حالت تاخورده را بر اثر تقویت پیوندهای بین لیفی بهبود می بخشد. اما باید توجه داشت که پیشرفت پالایش در عین حال، مقاومت کاغذ نهایی در مفابل پارگی را کاهش می دهد.

همچنین، پالایش زیاد، میزان چروکیدگی کاغذ در اثر خشک شدن را افزایش داده که موجب کاهش ثبات ابعاد و حساسیت زیاد در مقابل تغییرات رطوبت است.